Το κλειδί για την προσωπική ευτυχία στη ζωή είναι να βγάζει κάποιος περισσότερα χρήματα από το γείτονα, το συνάδελφο και το συγγενή του, άσχετα με το ύψος του δικού του εισοδήματος, δηλαδή αρκεί να βρίσκεται κανείς σε συγκριτικά καλύτερη οικονομική κατάσταση, σύμφωνα με τη βρετανική έρευνα από επιστήμονες των πανεπιστημίων Γουόργουικ και Κάρντιφ.

Ακόμα και τα μικρά παιδιά ξέρουν πολύ καλά πόσο δυστυχισμένα γίνονται ξαφνικά, αν το παιχνίδι του διπλανού συνομηλίκου τους είναι πιο λαμπερό.
«Τείνουμε να είμαστε ευτυχισμένοι, εφόσον έχουμε περισσότερα από τους ανθρώπους γύρω μας», σύμφωνα με τον επικεφαλής της έρευνας Κρίστοφερ Μπόις, του τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου του Γουόργουικ.
«Μπορεί να έχεις μόλις αγοράσει ένα καινούριο αυτοκίνητο, αν όμως ο γείτονάς σου μόλις αγόρασε ακριβώς το ίδιο, το νέο σου αυτοκίνητο δεν φαίνεται στα μάτια σου το ίδιο καλό, όπως θα συνέβαινε αν μόνον εσύ είχες αυτό το αυτοκίνητο» πρόσθεσε.

Η έρευνα, που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Psychological Science» (Ψυχολογική Επιστήμη), σύμφωνα με το «Live Science», εξηγεί γιατί μπορεί το ΑΕΠ και η ευημερία μιας χώρας να αυξάνονται, όπως επίσης να αυξάνεται διαχρονικά και το ατομικό εισόδημα κάποιου, χωρίς όμως το μέσο επίπεδο ευτυχίας και προσωπικής ικανοποίησης να αυξάνεται εξίσου στις σύγχρονες κοινωνίες.

Οι Βρετανοί ερευνητές συσχέτισαν το βαθμό ατομικής ικανοποίησης με τα εισοδήματα που είχαν περισσότερα από 80.000 άτομα.

Το βασικό συμπέρασμα ήταν ότι ουσιαστικά σε όλες τις περιπτώσεις όσο αυξάνεται ο απόλυτος μισθός τόσο αυξάνεται και η προσωπική ευτυχία.
Όταν όμως το άτομο, παράλληλα, λαμβάνει υπόψη του σε ποια σχετική θέση στην κλίμακα των εισοδημάτων βρίσκεται (με άλλα λόγια ασχολείται και με το τι βγάζουν οι άλλοι), τότε η ευτυχία του παύει να συνδέεται με το ύψος του δικού του μισθού και μόνον.

Μπορεί, συνεπώς, κάποιος να κερδίζει πολλά χρήματα κάθε μήνα και παρ’ όλα αυτά να μην είναι καθόλου ικανοποιημένος αν ο συνάδελφός ή ο γείτονάς του βγάζουν ακόμη περισσότερα!

Η μελέτη, επίσης, έδειξε ότι ο βαθμός ικανοποίησης κάποιου εξαρτάται περισσότερο από το συγκριτικό παρά από το απόλυτο εισόδημά του.

Μάλιστα, διαπιστώθηκε ότι οι άνθρωποι είναι 1,75 φορές πιθανότερο να συγκρίνουν τους εαυτούς τους με όσους βγάζουν περισσότερα (και άρα να ζηλεύουν), παρά να συγκρίνονται με όσους βγάζουν λιγότερα (οπότε νιώθουν καλά γιατί υπερτερούν). Κατά τον Μπόις, «βιολογικά, οι άνθρωποι έλκονται από τους ανθρώπους που βρίσκονται στην κορυφή της κοινωνικής ιεραρχίας».
Αυτό εξηγείται εξελικτικά, γιατί οι άνθρωποι προσπαθούν συνεχώς να βελτιώσουν τη θέση τους και συνεχώς «κοιτάζουν» τους «από πάνω» για να φτάσουν κι εκείνοι εκεί ή –ακόμα καλύτερα– για να τους ξεπεράσουν.
Το πρόβλημα είναι ότι, στο μεταξύ, τείνουν να παραμένουν ανικανοποίητοι από αυτά που έχουν την παρούσα στιγμή.