Λέγεται πως το τατουάζ εμφανίστηκε στην Ιαπωνία 8.000 χρόνια πριν την εμφάνιση του Χριστού, ενώ ο «Οτζι ο χιονάνθρωπος», η μούμια που βρέθηκε το 1991 στις Άλπεις, δεν κέρδισε την εσαεί διασημότητά της ως η πιο παλιά και καλά σωζόμενη μούμια στον κόσμο, αλλά για το γεγονός ότι βρέθηκαν πάνω της 57 τατού από κάρβουνο! Οι αρχαίοι Έλληνες θεωρούσαν το τατουάζ σύμβολο σκλαβιάς και κοινωνικής κατωτερότητας, οι Ιάπωνες σύμβολο εξορκισμού των δαιμόνων αλλά και στοιχείο καλλωπισμού, ενώ οι Εσκιμώοι πίστευαν πως το τατουάζ εξασφαλίζει ευτυχία στη μέλλουσα ζωή. Η αλήθεια είναι ότι το τατουάζ είναι από τα πλέον παγκόσμια φαινόμενα, αν εξαιρέσει κανείς το Ισραήλ. Για τους παροικούντες την Ιερουσαλήμ, η Παλαιά Διαθήκη το αναφέρει ρητά και κατηγορηματικά: «Kαι εντομίδας ου ποιήσετε επί ψυχή εν τω σώματι υμών και γράμματα στικτά ου ποιήσετε εν υμίν. Εγώ είμι Κύριος ο Θεός υμών».

Αλλά και η Ορθόδοξη θρησκεία απαγορεύει τη δερματοστιξία ως ειδωλολατρική πρακτική και σαν μια επικίνδυνη μόδα που οικειοποιείται τη λογική του «σφραγίσματος του Σατανά». Ωστόσο, οι λάτρεις του τατουάζ, ασχέτως φυλής και θρησκείας, ανέρχονται σε εκατομμύρια πάνω στη Γη ακόμα και σήμερα. Ας όψεται ο… Κάπτεν Κουκ! Αυτός φταίει για όλα! Ο πολυθρύλητος Κάπτεν Κουκ με τους πειρατές του έφεραν το τατουάζ από τους ιθαγενείς της Πολυνησίας, ενώ στον 20ό αιώνα το τατού γίνεται συνώνυμο των περιθωριακών και των μυημένων σε περίεργες αιρέσεις και τελετές. Της μόδας και κοινωνικά πιο αποδεκτό γίνεται μόνον εξαιτίας των πεζοναυτών μετά το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, ενώ δεν υπάρχει θαυμαστής ή θαυμάστρια του Μάρλον Μπράντο που να μη θεωρεί «ζωντανή διαφήμιση» τον ίδιο τον ηθοποιό, που στη δεκαετία του ’50 ήταν πάντα ο κινηματογραφικός μηχανόβιος με το τατουάζ. Λίγο αργότερα, ο ντε Πιγκάλ θ’ ανοίξει το πρώτο στούντιο τατουάζ στο Παρίσι και θα το επιβάλει κοινωνικά. Φυσικά, στο στούντιο οι «καλλιτέχνες» δεν χρησιμοποιούσαν βελόνες από σκληρό αγκάθι ψαριού σαν τους Ινδιάνους, αλλά το ηλεκτρικό μηχανάκι για χάραξη τατουάζ –κληρονομιά του κυρίου Σάμιουελ Ο Ράιλι, του πρώτου εφευρέτη εργαλείων τατουάζ που το εισήγαγε «στην αγορά» το 1891.

Μηνύματα και συμβολισμοί

Και από την ιστορία στην Ψυχολογία και στο συμβολισμό: Ποιος είναι αυτός που μπορεί εύκολα να πάρει όρκο για το «περιθωριακό» ή μη, το «ισορροπημένο» ή το «ιδιόρρυθμο» της ψυχικής υγείας κάποιου με βάση το τατουάζ που χαράσσει; Δύσκολο. Ένας νεοναζί μπορεί να χαράξει τον ίδιο δράκο πάνω του όπως και ένας Κινέζος κομμουνιστής, μια γυναίκα βαρυποινίτισσα μπορεί να ’χει χαραγμένα τα ίδια ρομαντικά τριαντάφυλλα με μια δεκατριάχρονη μαθητριούλα. Και αν η Ατζελίνα Τζολί θεωρείται δυναμική γιατί ζήτησε να της χαράξουν τίγρη στην πλάτη της, στα παιδικά της χρόνια ένιωθε –κατά δηλώσεις της ιδίας– ιδιαιτέρως ανασφαλής, ενώ ακόμα και μορφωμένοι Ινδοί εξακολουθούν να πιστεύουν ότι αυτός που δεν έχει τατουάζ είναι… αυτοκαταστροφικός, γιατί θα δυσκολευθεί πολύ στη μεταθανάτια ζωή του.

Οπωσδήποτε το τατουάζ, όπως και το ντύσιμό μας εξάλλου, εκπέμπει ένα μήνυμα. Το «μήνυμα» στο «Κορίτσι με το τατουάζ» (2009) ακόμα αναζητείται, όμως: Άλλοι το είδαν σαν ταινία-καταγγελία του φασισμού και του ρατσισμού, άλλοι σαν μια απλώς συμπαθητική ταινία, που δεν κατάφερε να συγκινήσει όπως το ομώνυμο βιβλίο του Στιγκ Λάρσον και γι’ αυτό ξεχάστηκε.

Τελικά, το αν κάποιος κάνει ή όχι τατουάζ αφορά –όπως και χιλιάδες άλλα πράγματα– μόνο τον ίδιο. Το σίγουρο είναι ότι δεν θα πρέπει αυτή η πρακτική να είναι απότοκος μόδας και μίμησης, αλλά μια αυθεντική «εκτόνωση» ή έκφραση της προσωπικής μας ψυχοσύνθεσης. Με μία διαφορά: Όσο και αν ηχεί «κουφό», καλό είναι να μη ξεχνάμε πως υπάρχει και μια περίπτωση κατά την οποία πρέπει να συνδέουμε το τατουάζ με το συνάνθρωπό μας: Πρέπει να ’χουμε κατά νου πως για έξι μήνες μετά τη δερματοστιξία δεν επιτρέπεται να δώσουμε αίμα, αφού το τατουάζ δεν παύει να είναι ανοικτή πληγή. Μετά την πάροδο του εξαμήνου, η αιμοδοσία δεν βλάπτει ούτε εμάς ούτε τον αιμολήπτη. Κατά τα λοιπά, για όποιον… τατουζοφόρο έχει βαρεθεί το τατουάζ του, η λύση των ακτίνων λέιζερ είναι η ιδανικότερη για την αφαίρεσή του.