Επίσης υπάρχει και μια θεωρία που θέλει να υπάρχουν μαζί με το κροτάλισμα και υπόηχοι, ήχοι δηλαδή τους οποίους δεν ακούν τα ανθρώπινα αφτιά, αλλά τους συλλαμβάνουν διάφορα ζώα και παραλύουν κυριολεκτικά.

Από μελέτες όμως που έχουν γίνει σε ποντικούς φαίνεται ότι ο θόρυβος της ουράς του κροταλία, πολύ προτού γίνει αντιληπτός από το κέντρο του εγκεφάλου τους το αρμόδιο για την ακοή, χτυπάει κατευθείαν σε τμήματα του λεμφικού συστήματος που ελέγχει τα αισθήματα και τις ακαριαίες αντιδράσεις των μελών του σώματος.

Έτσι τα πειραματόζωα φαίνεται ότι κατακλύζονται από φόβο προτού καν καταλάβουν ποιος ήταν αυτός που τα απειλούσε. Φαίνεται ότι παρόμοια αντίδραση προκαλείται και στους ανθρώπους όταν ακουστεί ο ήχος από το κροτάλισμα της ουράς, ακόμη και όταν απλώς παρεμβληθεί ανάμεσα σε άλλους ήχους, ακόμη και αν ο ακροατής δεν γνωρίζει ότι έχει κάποια σχέση με ένα τόσο δηλητηριώδες φίδι.

Εκφράζεται μάλιστα η άποψη ότι ο φόβος αυτός είναι ενστικτώδης και έχει τη ρίζα του σε χιλιάδες χρόνια όχι και πολύ ευχάριστης συνύπαρξης του ανθρώπου με τα φίδια σε σπηλιές και δάση.