 Ένας άνθρωπος σηκώθηκε το πρωί, όπως κάθε μέρα, για να πάει στην εργασία του. Η ώρα είχε πάει κιόλας επτά και μισή, ήταν έτοιμος να πάρει το πρωινό του και να φύγει.
Σε ένα άλλο σπίτι, την ίδια στιγμή, χτυπούσε το ξυπνητήρι στο κομοδίνο ενός ζευγαριού. Ο άντρας αγκάλιασε τρυφερά τη γυναίκα του και της ψιθύρισε καλημέρα.
Ο άνθρωπος που έπρεπε να φύγει για τη δουλειά, έφτιαξε τον καφέ και με μηχανικές κινήσεις όπως κάθε πρωί (μια γλυκιά ρουτίνα) κάθισε στη καρέκλα. Πήρε την εφημερίδα μπροστά του και άρχιζε να τη ξεφυλλίζει, ρουφώντας κάθε λίγο από μια γουλιά. Κάθε σελίδα και γουλιά..
Και η ώρα κυλούσε... Παρόλο που και οι δύο άνθρωποι νόμιζαν ότι θα είναι μια καθημερινή πανομοιότυπη με τις άλλες μέρα. Η ώρα 7:49..
Στο σπίτι του ζευγαριού τώρα, η γυναίκα ξυπνούσε τρομαγμένη στάζοντας ιδρώτα και σφίγγοντας τον άντρα της τόσο δυνατά. Του είπε ότι είδα ένα πολύ άσχημο όνειρο, τόσο αληθινό, που κάτι μέσα της φώναζε πως κάτι κακό θα του συμβεί. Του ζήτησε λοιπόν να μη πάει στη δουλειά. Ήταν πραγματικά η πιο φοβισμένη γυναικά που έχει δει στη ζωή του. Δε θα την αγνοούσε, πόσο μάλλον στη κατάσταση της, άλλωστε δεν την είχε ξαναδεί να τρέμει κατ' αυτό το τρόπο. Εντάξει μπορεί να την είχε δει, άλλα ήταν για καλό!
Ο χρόνος κυλά και μοιάζει σα τον αρχηγό όλου του κόσμου..
Ο άντρας σχεδόν είχε τελειώσει τον καφέ και την στιγμή εκείνη χτύπησε το τηλέφωνο. Με κάποιον λογομάχησε και κουνώντας τα χέρια του απρόσεχτα, έριξε τον λιγοστό καφέ πάνω του και το διαφανές φλιτζάνι στο πάτωμα κάνοντας το δύο χιλιάδες κομματάκια. Έπρεπε να αλλάξει πουκάμισο, γιατί ο λεκές φαινόταν από χιλιόμετρα, αλλά και να μαζέψει τα γυαλιά, μπορεί κάποιος να μη τα έβλεπε και να τραυματιζόταν. Τα μάζεψε λοιπόν και ετοιμάστηκε όσο το δυνατόν πιο γρήγορα. Σαστισμένος, μπήκε στο ασανσέρ και τραβώντας το μανίκι από το πουκάμισο λίγο παραπάνω από ότι έπρεπε, για να δει το ρολόι του, ξήλωσε το κουμπί. Που να πάρει! Η ώρα 8:20.
Και όλα αυτά την ώρα που το ζευγάρι ξεκουράζεται παίρνοντας πρωινό. Η ώρα πέρασε και τους πήρε ο ύπνος.. Μια ακτίνα του ήλιο έπεσε τσα μάτια της αναγκάζοντας την να κουνηθεί για να την αποφύγει. Χαμογέλασε γλυκά και γύρισε να αγκαλιάσει τον αγαπημένος της. Ακούμπησε ένα σημείωμα : "Πήγα να πάρω ένα γαλακτομπούρεκο για τη μέλλουσα μητέρα του παιδιού μου".. Τεντώθηκε και σκέφτηκε ότι είναι η πιο χαρούμενη και τυχερή μέλλουσα μητέρα στον κόσμο.
Και ναι όπως σε κάθε ιστορία και όπως και εσείς καταλάβατε εδώ έρχεται το τραγικό συμβάν.. Όμως είναι πολύ διαφορετικό για το είδος του και ο σύζυγος δεν πρόκειται να σωθεί. Ούτε η γυναίκα να συνεχίσει τη ζωή της έτσι απλά..
Η γυναίκα καθώς χαλάρωνε τους μυς της άκουσε δυο τετράγωνα από το σπίτι φωνές και ασθενοφόρο. Βγαίνει λοιπόν στο μπαλκόνι, η καρδιά της χτυπούσε τρελά. Τόσο δυνατά που ήταν λες και η ίδια εξέταζε τον εαυτό της με στηθοσκόπιο. Διάφοροι άνθρωποι κρατάνε έντρομοι το στόμα τους και δύο άνδρες του ΕΚΑΒ μεταφέρουν έναν άνθρωπο σκεπασμένο μέσα στο ασθενοφόρο. Ένας άνθρωπος με άσπρο πουκάμισο, μάλλον ο οδηγός που χτύπησε τον πεζό, φαινόταν σα χαμένος και συνεχώς κρατούσε το κεφάλι του, προσπαθούσε με αγωνία να μάθει κάτι.
Αυτά μπορεί να δει η γυναίκα. Εγώ θα σας φέρω μπροστά στο συμβάν.
Ο άνθρωπος με το άσπρο πουκάμισο και το ξηλωμένο κουμπί ακολουθούσε το ασθενοφόρο κοιτώντας κάθε λίγο στον καθρέπτη τον άγνωστο εαυτό του. Έπρεπε ο άντρας, που τον είχε χτυπήσει με το αυτοκίνητο καθώς διέσχιζε τον δρόμο, να γίνει καλά. Δε θα μπορούσε να ζήσει με τη σκέψη ότι, έστω και καταλάθος, αφαίρεσε τη ζωή κάποιου.
Φτάνουν στην είσοδο του νοσοκομείου και ο ένας άντρας από το ασθενοφόρο του ανακοινώνει ότι δεν τα κατάφερε.
Αυτό ήταν όλα άλλαξαν για πάντα και τίποτε δε θα είναι πια όπως πριν. Δε ράγισε απλώς κάτι.. έσπασε ένα κομμάτι του εαυτού του. Ο χρόνος έχει παγώσει τώρα και ακούει τον άνδρα από το ΕΚΑΒ να μιλά στο τηλέφωνο..
" Ναι δυστυχώς δεν καταφέραμε να τον κρατήσουμε στη ζωή.. ήταν πολύ βαριά τραυματισμένος.
Κάποιος πρέπει να την ειδοποιήσει. Ναι καταλαβαίνω, είναι δύσκολο. Σε ποιον μήνα είναι; Καλύτερα να υπάρχει και γιατρός κοντά.."
Βαριά τραυματισμένος, γυναίκα, πρέπει να γίνει αναγνώριση..
Ο άντρας άκουγε τις λέξεις και την ίδια ώρα έκαναν κύκλους μέσα στο μυαλό του.. και συνδυαζόταν.. και μετά πάλι μπερδεμένες. Ήταν απίστευτο. Πραγματικά Τίποτα δεν ήταν τυχαίο...
~ ElveWistor
oalloskosmos.blogspot.gr
|
