- Γιαγιά, πώς μπορώ να καταλάβω ότι τον αγαπάω;
- Πολύ εύκολα εγγονούλα μου. Θυμάσαι πώς γνωριστήκατε;
- Μα και βέβαια γιαγιά. Θυμάμαι όχι μόνο πώς γνωριστήκαμε αλλά και την κάθε μας συνάντηση: πώς για πρώτη φορά χαμογελάσαμε ο ένας στον άλλο, πώς για πρώτη φορά κρατηθήκαμε χέρι χέρι, πώς φιληθήκαμε. Ξέρεις γιαγιά, θυμάμαι τα πάντα, όλα όσα του έχω διηγηθεί, με ποια αστεία του γέλασα, πώς προετοιμαζόμουν για τα ραντεβού, τι φορούσα για να του αρέσω. Είναι αγάπη αυτό;
- Όχι καλή μου. Αγάπη είναι όταν θυμάσαι τι φορούσε εκείνος στα ραντεβού σας. Ενώ αν θυμάσαι τι φορούσες εσύ, τότε αυτό είναι απλώς έρωτας.

- Γιαγιά, πες μου σε παρακαλώ, πότε έρχεται η στιγμή του χωρισμού; Μήπως είναι καλύτερα να φεύγεις μετά την πρώτη νύχτα, όσο ακόμα δεν προσδοκείς και δεν ελπίζεις; Απλώς να αφήνεις μια γλυκιά ανάμνηση. Ή μήπως μετά από πολλές ... αμέτρητες νύχτες, όταν όλα από μόνα τους σιγά σιγά εξατμιστούν; Απλός, ήρεμος χωρισμός, χωρίς πόνο και πληγές, χωρίς κλάμα και φωνές.
- Εδώ είναι πολύ απλά τα πράγματα. Πρέπει να φύγεις όχι μετά από κάποιες συγκεκριμένες νύχτες, αλλά κατευθείαν το πρώτο πρωί που δε θα θέλεις να σηκωθείς από το κρεβάτι λίγο νωρίτερα για να του φτιάξεις πρωινό πριν φύγει για δουλειά. Φτιάξε του, τότε, απλώς έναν καφέ, δώσε ένα αποχαιρετιστήριο φιλί στο μάγουλο και κλείσε την πόρτα πίσω σου.

- Γιαγιά, ακόμα τον ονειρεύομαι ...
- Εγγονούλα μου, θυμήσου το περσινό χιόνι.
- Μα τι σχέση έχει το περσινό χιόνι; Μια σου συμβουλή ζητάω μόνο κι όχι συζητήσεις περί καιρού.
- Σου απάντησα είδη καλή μου. Εάν ακόμα πονάς, εάν δεν ξέχασες μέχρι τέλους, εάν ακόμα σκοτίζεσαι ... πες μέσα στο μυαλό σου τη φράση "περσινό χιόνι". Και να βλέπεις όλα αυτά που ζήσατε μαζί σαν αυτές τις λευκές χιονονιφάδες, τις οποίες δεν μπορείς να τις κρατάς μέχρι το καλοκαίρι. Έρχεται και η ώρα τους να λιώσουν, να πεθάνουν. Και ίσως να δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις αλλά θα ξαναπέσει καινούριο, κατάλευκο χιόνι. Απλώς εμπιστεύσου τον καιρό και περίμενε εκείνη τη στιγμή. Αλλά αν συνεχίζει να κλαίει η καρδούλα σου, επαναλάμβανε “περσινό χιόνι”, "περσινό χιόνι", "περσινό χιόνι" ...

- Γιαγιά Σοφία, γιατί πονάω τόσο πολύ; Ζηλεύω πολύ και κυριολεκτικά το κάθε γυναικείο όνομα που βγαίνει από το στόμα του με τρελαίνει. Όταν δεν απαντάει στο τηλέφωνο, νομίζω ότι είναι με άλλη γυναίκα. Ζηλεύω εξαιτίας των φίλων του, τις πρώην του, τους συναδέλφους του... Πώς μπορώ να σταματήσω να τυραννάω τον εαυτό μου;
- Εγγονούλα μου, η ζήλια είναι αυταπάτη. Εσύ δεν ζηλεύεις. Εσύ φοβάσαι να τον χάσεις. Αλλά μην φοβάσαι καλή μου, είναι ανούσιο. Διότι, εάν δεν υπάρχει λόγος για να ζηλεύεις ... η ζήλια είναι χαζομάρα, ενώ εάν υπάρχει λόγος ... τότε είναι αργά!

- Όλοι οι άντρες είναι ίδιοι! Γιαγιά, αρκεί μια φορά να με χαιρετήσει και ήδη ξέρω τι συμπεριφορά θα έχει στη συνέχεια, ποια ανέκδοτα να πω, πως να χαμογελάσω, πως να τον αγγίξω, πως να τσακωθούμε και πως να φύγω.
- Έχεις άδικο εγγονούλα μου. Όλοι οι άντρες είναι διαφορετικοί. Απλά σ' εμάς αρέσουν άντρες ενός συγκεκριμένου τύπου. Σου αρέσουν οι ήσυχοι "σπιτόγατοι"; Τότε γιατί παραπονιέσαι ότι το ταίρι σου είναι πάντα ήρεμο και δε θέλει να βγει από το σπίτι; Εάν επιλέγεις έναν άντρα που είναι η ψυχή της παρέας τότε μην παραπονιέσαι που θα πρέπει να τον μοιράζεσαι με τους φίλους του. Εάν σου αρέσουν οι ρομαντικοί τύποι να είσαι προετοιμασμένη όχι μόνο για δείπνους με κεριά, ποιήματα και σαμπάνιες αλλά και για τις περιοδικές καταθλίψεις και εξαφανίσεις τις οποίες θα αποκαλεί "η κρίσεις του δημιουργού, του καλλιτέχνη". Επιλέγεις έναν άντρα που είναι η κολόνα του σπιτιού, ένα αφέντη σαν έναν πέτρινο τοίχο πίσω από το οποίο δε φοβάσαι τίποτα; Τότε να είσαι έτοιμη πως θα δυσκολευτείς πολύ να βρεις την πόρτα για την ελευθερία σου. Οι γυναίκες επιλέγουν ίδιους άντρες και μετά λένε ότι είναι όλοι τους ίδιοι.

- Γιαγιά Σοφία, δεν ξέρω πώς να του το πω και να μην τον πονέσω. Δεν αξίζει το κοινότυπο "ας μείνουμε φίλοι". Είναι καλός αλλά θα πρέπει να του φερθώ σκληρά. Τι να κάνω γιαγιά μου, πώς να του πω ότι τελειώσαμε;
- Εγγονούλα μου, να θυμάσαι: στην τελευταία φράση που θα πεις στον άντρα την ώρα του χωρισμού, πρέπει να ακούσει όχι μόνο την αναπόφευκτη σκληρότητα αλλά κι ένα ευχαριστώ για όλα τα καλά που ζήσατε μαζί. Αφού όταν θα σε σκέφτεται, άθελά του θα θυμάται και τη στιγμή αυτή. Κι αν θέλεις την στιγμή που θα σε σκέφτεται τα μάτια του να χαμογελάνε, μην λες πολλά και άχρηστα λόγια. Πες του απλώς: δεν χρειάζομαι άλλο πια την παρουσία σου για να σε αγαπάω. Και φύγε...