Ως γνήσιες γυναίκες κατηγορούμε τους άντρες ότι είναι κάποιοι που δεν ξέρουμε που πήγανε (κοινώς δες υπάρχουν πια), που δεν είναι αληθινοί, που δεν μπορούν να κάνουν μια σωστή σχέση, που δεν είναι αρκετά σκληροί, αρκετά ρομαντικοί, αρκετά ιδεαλιστές, αρκετά πλούσιοι, αρκετά όμορφοι, αρκετά αυτοδημιούργητοι, αρκετά καλοαναθρεμμένοι, αρκετά αλήτες, αρκετά νέοι, αρκετά ώριμοι, αρκετά διασκεδαστικοί, αρκετά... μπλα μπλα μπλα.

Έτσι, ως συνήθως, ήμασταν μια γυναικοπαρέα και σε μια από αυτές τις πολύωρες συζητήσεις περί αντρών όλες μαζί καθησυχάζαμε την Κάτια, την πιο συναισθηματική από μας, η οποία βρισκόταν σε κατάσταση πανικού, γιατί με όσους είχε βγει τον τελευταίο καιρό πάντα υπήρχε κάποιο πρόβλημα. Και τότε η Όλγα, η πιο κυνική της παρέας, μας αιφνιδίασε: “Να σε ρωτήσω. Εσύ η ίδια θα τα έφτιαχνες με τον εαυτό σου;” Η Κάτια πάγωσε, όπως βασικά κι όλες μας. Και ξαφνικά, οι αυτοκριτικές που είχαν ειπωθεί κάποτε, έχασαν το νόημά τους. Πράγματι, κατά πόσο οι απαιτήσεις μας από το αντίθετο φύλο είναι συμβατές με τα δικά μας δεδομένα; Κατά πόσο αυτά που ζητάμε, μάλλον απαιτούμε, είναι ανάλογα με αυτά που έχουμε να δώσουμε; Κατά πόσο τελικά βλέπουμε τις δικές μας ατέλειες κι όχι μόνο εκείνες του συντρόφου μας... ή του υποψήφιου συντρόφου τέλος πάντων. Λοιπόν; Θα τα έφτιαχνες με τον εαυτό σου;

Μα ποια είμαι εγώ;

Η αυτοπεποίθηση είναι κάτι υπέροχο και σίγουρα χρήσιμο στις μέρες μας. Μας κάνει να βγάζουμε την καλύτερη δυνατή πτυχή του εαυτού μας, να δείχνουμε πιο ελκυστικές και σίγουρες, να έχουμε κατακτήσεις, επιτυχίες και σαφώς να είμαστε προτιμότερες από κάποιες άλλες που είναι γεμάτες ανασφάλειες και κόμπλεξ. Εδώ κάπου όμως πρέπει να υπάρχει και η αυτογνωσία. Δηλαδή, ας πούμε αν έχεις μεγάλο ποπό μην κριτικάρεις και απορρίπτεις εκείνον που έχει κοιλίτσα. Ή αν, ας πούμε, είσαι ενάμιση μέτρο μην απορρίπτεις εκείνον που είναι 1.60 επειδή δεν είναι 1.80. Όχι, δεν εννοώ ότι δεν πρέπει να έχεις κάποιες απαιτήσεις, απλώς μην ζητάς πάρα πολλά καθώς η συμβατότητα παίζει μεγάλο ρόλο σε μία σχέση.

Σίγουρα υπάρχει περίπτωση ένας ωραίος τύπος να εκτιμήσει τον εσωτερικό σου κόσμο, την εξυπνάδα σου, την προσωπικότητά σου αλλά δεν είναι και δεδομένο πια. Θυμήσου πόσες φορές είπες την φράση “μα, τι του / της βρήκε;” όταν συνάντησες στο δρόμο σου ζευγάρια στα οποία ο άντρας είναι κούκλος ενώ η κοπέλα του με το ζόρι φτάνει στο “μέτριο” ή το αντίθετο. Σίγουρα πρέπει να ξέρεις, δηλαδή να θέτεις κάποια στάνταρ, κάποια συγκεκριμένα πράγματα που ζητάς. Απλώς δεν πρέπει να κλείνεσαι στο σπίτι και να κλαις τη μοίρα σου λέγοντας πως δεν υπάρχουν νορμάλ άντρες γύρω σου και πως μόνο περίεργοι και ανώμαλοι σου την πέφτουν.

Άλλη μια περίπτωση, εξίσου συνηθισμένη είναι αυτή που αφορά το στιλ και το ντύσιμο. Δηλαδή γιατί περιμένεις να σου δώσει σημασία ο γείτονας που κυκλοφορεί με ένα σκέι-μποαρντ και ΧΧL μπλούζα όταν εσύ φοράς πρωί βράδυ κυριλέ; Ή και το αντίθετο, γιατί περιμένεις να σου δώσει σημασία ο κοστουμάτος τυπάς που συχνάζει στα κυριλέ εστιατόρια όταν εσύ έχεις ξεχάσει τι θα πει κομμωτήριο, μανικιούρ, αποτρίχωση, ψηλοτάκουνα και τη βρίσκεις με το fast-food; Εκτός κι αν πέσεις σε εκείνη την παραμυθένια περίπτωση όπου τα ετερόκλητα έλκονται και βρίσκουν την αδελφή ψυχή ο ένας στον άλλο. Αλλά μέχρι τότε κινήσου σε ρυθμούς που σου αρμόζουν.

Κοινώς καταλήγουμε πάλι εκεί απ' όπου ξεκινήσαμε – αυτογνωσία! Ναι, αυτή θα σε σώσει και θα σε κάνει πιο ευτυχισμένη.

Είμαι γκρινιάρα;

Είσαι; Μήπως οι φίλοι σηκώνουν τα χέρια ψηλά όταν ξεκινάς να μιλάς παραπονιάρικα για κάτι; Μήπως οι κολλητοί σου σε αποκαλούν, με αγάπη κατά τ' άλλα, γκρινιάρα; Μήπως συνέχεια υπάρχει κάτι που σε ενοχλεί; Κι εσύ από την πλευρά σου συνεχίζεις να μην καταλαβαίνεις γιατί μετά την πρώτη εβδομάδα γεμάτη ραντεβού με το αμόρε σου τα τηλεφωνήματα αρχίζουν να αραιώνουν και στο τέλος δηλώνει ότι “δεν ταιριάζετε” ή ότι νιώθει “ανέτοιμος για σχέση”.

Μάλλον φταις εσύ! Γιατί μόλις περάσει η πρώτη εβδομάδα, μόλις γνωριστείτε λίγο καλλίτερα ο τύπος καταλαβαίνει ότι είσαι γκρινιάρα και λέει να την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια. Μα γιατί; Ίσως αναρωτηθείς. Θα σου πω. Επειδή κανενός ο εγκέφαλος δε θα αντέξει τόση μοίρλα και γκρίνια σε μια βραδιά όταν σου φταίνε τα πάντα. Γκρίνια επειδή άργησε να σου τηλεφωνήσει, γκρίνια επειδή παίσατε στην κίνηση, γκρίνια επειδή φυσάει και χαλάει το μαλλί σου, γκρίνια επειδή ξέχασες στο σπίτι το αγαπημένο σου lip-gloss, γκρίνια επειδή το τραπέζι που σας έδωσαν δεν ήταν κεντρικό, γκρίνια επειδή το φαγητό σου έπεσε βαρύ, γκρίνια επειδή ο παρκαδόρος άργησε να φέρει το αμάξι και στο τέλος της βραδιάς επίσης γκρίνια γιατί αργήσατε να γυρίσετε σπίτι. Πες μου λίγο, αν όλο αυτό το ρεσιτάλ το είχε δώσει εκείνος, τι πιθανότητες θα είχε να ξανασηκώσεις ποτέ το τηλέφωνο ή να απαντήσεις στο μήνυμά του;

Θα κατακτήσω τον κόσμο όλο!

Είσαι μοναδική, δυναμική, εκρηκτική, ταλαντούχα, πετυχημένη και οπωσδήποτε έχεις πάντα δίκαιο. Όπου και να βρίσκεσαι σε προσέχουν όλοι, στο δεύτερό σου σπίτι, δηλαδή στη δουλειά, σχεδόν ανά μήνα παίρνεις προαγωγή, ενώ στον ελεύθερό σου χρόνο είσαι ανεξάντλητη πηγή ενέργειας. Το μοναδικό μειονέκτημα; Είσαι μόνη! Και δεν φταις εσύ γι' αυτό αλλά οι άντρες που δε θέλουν, δεν αντέχουν ή δεν μπορούν να είναι δίπλα σε μια τόσο δυναμική γυναίκα, επειδή έτσι τους έμαθαν οι μανάδες τους.

Να σου δώσω μια άλλη εκδοχή για το τι συμβαίνει; Μήπως τελικά οι άντρες δε θέλουν να έχουν δίπλα τους έναν Superman σε γυναικεία έκδοση; Μήπως προτιμούν να είναι μαζί με μια γυναίκα που έχει τις αδυναμίες της κι όχι μαζί με έναν στρατηγό; Γιατί όπως και να το κάνουμε μια πιο χαλαρή αντιμετώπιση της ζωής έχει περισσότερες χαρές από ένα στάνταρ πρόγραμμα. Αλλιώς μπορείτε να πάρετε κι ένα floor-manager για να σας λέει πότε να χειροκροτάτε, πότε να γελάτε, πότε να μιλάτε για να μην ξεφύγετε από το πρόγραμμα και χάσετε άδικα τον πολύτιμο χρόνο σας.

Τελικά, ότι και να λες στον εαυτό σου, δεν φταίνε οι άντρες που δεν θέλουν δίπλα τους μια δυναμική και πετυχημένη γυναίκα. Το πρόβλημα είναι ότι δε σε βλέπουν σαν γυναίκα, σε βλέπουν μάλλον σαν το αφεντικό τους στο οποίο ανά τακτά χρονικά διαστήματα πρέπει να παρουσιάζουν με power-point την ανοδική καμπύλη της ζωής τους.

Κι αν εσύ συνεχίζεις να δηλώνεις ότι είσαι αυτάρκεις, ότι δεν έχεις ανάγκη από κανέναν, κι ότι περνάς και μόνη σου καλά... μην παραξενευτείς όταν ο επόμενος υποψήφιος σου δώσει την ευχή του να καταφέρεις να αυτογονιμοποιείσαι σαν ιππόκαμπος για μην χρειαστείς ποτέ αυτό το “κατώτερο είδος ζωής” που ονομάζεται άντρας.

Μόνη γυναίκα ψάχνει ... σύζυγο!

Είσαι το όνειρο του κάθε άντρα! Καλή, χρυσή, άγια, γλυκιά, αστεία, έξυπνη, όμορφη, νοικοκυρά και αγαπάς το δυνατό φύλο. Έχει όμως ένα μείον. Την τελευταία φορά που είχες γενέθλια, τα κεράκια στην τούρτα ήταν τριάντα. Συγκινημένη καλωσόρισες τα πρώτα σου “-άντα” και άκουσες το βιολογικό ρολόι να χτυπά και να φωνάζει “γάμος – σύζυγος – παιδάκια – σπίτι – σκύλος – κήπος”. Ναι, σαν στόχος της ζωής είναι κάτι το υπέροχο. Σαν δήλωση όμως στον πρώτο “τυχερό” είναι σαν ατομική βόμβα. Αν νιώθεις απελπισμένη να παντρευτείς, τότε να είσαι σίγουρη ότι δείχνεις και απελπισμένη. Κι αν από τα πρώτα κιόλας ραντεβού αρχίσεις να αναλύεις τα θέματα περί γάμου και σοβαρών σχέσεων... μην περιμένεις να σου ξανατηλεφωνήσει... εκτός κι αν είναι το ίδιο απελπισμένος μ' εσένα.

Στην τελική κάτσε και σκέψου, πώς θα σου φαινόταν αν ένας σαραντάρης στον πρώτο μήνα της σχέσης σας σου ζητούσε να παντρευτείτε; Οκ, στην αρχή ίσως σου φαινόταν ρομαντικό. Μέχρι που θα ξύπναγες ένα πρωί και θα έφευγες φρικαρισμένη με τα παπούτσια στο χέρι. Μην ξεχνάς ότι οι σχέσεις οδηγούνται ή δεν οδηγούνται σε επισημοποίηση ομαλά κι όχι με το ζόρι. Κι αν εσύ (επιμένεις) από το δεύτερο ραντεβού να μιλάς για τα “παιδάκια μας”, τότε δεν έχασες απλά την μάχη, αλλά τον πόλεμο.

Είμαι η βασίλισσα του κόσμου!

Κάθε σου επιθυμία γινόταν πραγματικότητα, γι' αυτό άλλωστε ο μπαμπάς σε αποκαλούσε “μικρή του πριγκίπισσα”. Το κακό είναι ότι και τώρα, στην ενήλικη ζωή σου, συνεχίζεις να φέρεσαι με τον ίδιο τρόπο και θεωρείς ότι το κάθε αρσενικό που σε γνωρίζει πρέπει να είναι υπηρέτης σου. Να σε κακομαθαίνει, να σου φέρνει πρωινό στο κρεβάτι, να σου πληρώνει τα πάντα, να μαγειρεύει, να καθαρίζει, να σε πηγαίνει ταξίδια όποτε και όπου θες, να σου παίρνει ακριβά δώρα, να σου φοράει κορόνα στο κεφάλι και να σε έχει στα όπα όπα. Ενώ εσύ δεν χρειάζεται να σκοτίζεσαι, λίγα χαδάκια και νάζια αρκούν από πλευράς σου. Δυστυχώς όμως θα πρέπει να σε απογοητεύσουμε και να σου ανακοινώσουμε ότι κανένας άντρας δε γεννήθηκε για να γίνει υπηρέτης. Στην αρχή ίσως ναι, να παίξει λίγο το παιχνίδι σου αλλά μια μέρα θα ξυπνήσει και θα καταλάβει ότι τελικά δεν είναι χαλάκι για να τον πατάς.

Για βάλε τον εαυτό σου στη θέση του. Θα ήθελες να είσαι μ´ έναν πασά, να του φέρνεις παντόφλες, να κάνεις όλες τις δουλειές μόνη σου, να του γεμίζεις συνέχεια το ποτήρι, να κάνεις μασάζ στα πόδια του και να τον κοιτάζεις κατάματα σαν σκυλάκι; Μάλλον όχι.

Εν κατακλείδι

Λοιπόν; Θα τα έφτιαχνες με τον εαυτό σου; Σου αρέσεις έτσι όπως είσαι; Μήπως τελικά πρέπει κάτι να αλλάξεις μέσα σου για να μην απωθείς και τέλος να μην κατηγορείς μόνον τους άντρες για όλα τα στραβά που σου συμβαίνουν ... ή δεν συμβαίνουν; Για ξανασκέψου το!