Βυθίζομαι πιο βαθιά στον «παγκόσμιο ιστό» και συναντάω μια προσωπική σελίδα κάποιου δικηγόρου. Αυτά που έγραφε με σόκαραν!

««Κάθεται στο γραφείο μου. Όταν ήταν νέα, πρέπει να ήταν όμορφη. Τώρα έχει μαύρους κύκλους κάτω από τα μάτια, σπασμένη μύτη, στο πρόσωπο ίχνη από εγκαύματα.
Όταν ήταν νέα… Είναι νέα, 35 χρονών, απλά φαίνεται για 50…

- Ήρθα από το χωριό. Στη σχολή γνωριστήκαμε. Αυτός ήταν ντόπιος, από εδώ, από την πόλη. Ξέρετε πόσο πολύ με αγαπούσε?! Με είχε κορόνα στο κεφάλι του. Ήλιο με φώναζε. Χέρια χρυσά έχει. Παντρευτήκαμε και σε λίγο γεννήθηκε ο γιος μας. Οι γονείς, μάς βοήθησαν να αγοράσουμε διαμέρισμα, και μετά…

Μιλάει αργά, μονότονα, είναι κουρασμένη και δεν με κοιτάει στα μάτια.

-… Έσπαγε πιάτα, χαλούσε τα έπιπλα, φώναζε "τα πόδια μου θα σκουπίζω πάνω σου κι εσύ δε θα μιλάς!". Το πρωί συνερχόταν, έκλαιγε, ζητούσε συγνώμη. Κι εγώ τον συγχωρούσα. Αγαπούσα. Είχα και το μωρό που μόλις γεννήθηκε.

Η κοπέλα θυμάται τέλεια εκείνη την ημέρα που για πρώτη φορά ο σύζυγός της σήκωσε χέρι πάνω της.

- …Πήρα τη βότκα από τα χέρια του και την έριξα όλη στο νεροχύτη. Τότε ήταν που με χτύπησε. Με γροθιά. Στη μύτη. Με όλη του τη δύναμη… Δύο εβδομάδες δεν πήγαινα στη δουλειά, όλο το πρόσωπο – μια μελανιά. Και φοβερός πονοκέφαλος. Το πρωί, όπως πάντα, αφού συνήλθε από το μεθύσι, γονατισμένος έκλαιγε και ορκιζόταν. Τον συγχώρεσα. Τον αγαπούσα. Πολύ…

Η κοπέλα δεν κλαίει, απλά τσαλακώνει νευρικά στα χέρια της το μαντιλάκι.

- Περισσότερο απ’ όλα φοβόμουνα για τον γιο μου, αλλά δόξα το Θεό, δεν τον πείραζε. Εμένα όμως και με κλοτσούσε με τα πόδια και μ’ έκαιγε με τα τσιγάρα.

Για πρώτη φορά σήκωσε τα μάτια της και με κοίταξε όταν μιλούσε για το γιο της. Μάτια χωρίς ελπίδα, γεμάτα πόνο και κούραση.

- Δεν άντεξα, κάλεσα την αστυνομία. Ήρθαν, τον μάζεψαν. Ο γιόκας μου τιναζόταν πάνω με κάθε θόρυβο που άκουγε. Έτρεχε στην πόρτα και ρωτούσε "Κι αν ξαναγυρίσει; Μανούλα, έκλεισες καλά την πόρτα;" … "Καλά την έκλεισα μωρό μου."… "Μαμά, σίγουρα έκλεισες και τις δύο κλειδαριές;".

Έχει γέρικη φωνή. Μιλά αργά και μονότονα.

- Μέθυσε το ίδιο βράδυ. Φώναζε "ήθελες να με βάλεις μέσα, σκύλα; Τώρα θα δεις!". Κλοτσούσε δυνατά. Μάλλον ήθελε να με σκοτώσει μα ο Θεός μ’ έσωσε… Τον γιο στο μπάνιο κλείδωσε. Δυο εβδομάδες ούτε να σηκωθώ δεν μπορούσα. Δεν άντεξα. Πήρα το παιδί μου και πήγα στους γονείς μου. Έκανα καταγγελία. Σε λίγο θα γίνει το δικαστήριο. Θα έπαιρνα πίσω την αίτηση, αλλά φοβάμαι. Θα με σκοτώσει. Και ύστερα από όλα αυτά ο γιόκας μου έχει δυσλεξία.

Ξέρετε τι ήρθε να μου ζητήσει αυτή η κοπέλα;

- Αφού εσείς γνωρίζετε τους δικαστές, μιλήστε τους ώστε να μην κρίνουν τον άντρα μου αυστηρά, να μην τον βάλουν μέσα. Ας τον αφήσουν υπό όρους, αλλά όχι φυλακή! Σας παρακαλώ. Έχει πρόβλημα με το ήπαρ, πως θα αντέξει πίσω από τα κάγκελα;

ΔΕΝ θα τη βοηθήσω!»»

Κάτω από το κείμενο αυτό, στο μπλογκ του δικηγόρου, υπάρχουν αμέτρητα σχόλια και υποθέσεις για το τι έγινε μετά. Κάποιος αναγνώστης έκανε την ερώτηση:
«Τι απέγινε τελικά αυτή η οικογένεια;»

Ο δικηγόρος έγραψε την απάντηση – καταδίκη:
«Εγώ δεν τη βοήθησα σ’ αυτό που μου ζήτησε γιατί θεώρησα πως ο σύζυγός της είναι ένοχος και πρέπει να μπει για χρόνια μέσα. Βρέθηκε όμως κάποιος "καλόβουλος" και την βοήθησε να τον κλείσουν μόνο για δυο μήνες αντί για χρόνια. Όταν πέρασαν αυτοί οι δύο μήνες, βγήκε από τη φυλακή, ξαναέδειρε την κοπέλα και ξαναγύρισε πίσω στο κελί. Η κοπέλα έμεινε ανάπηρη. Πέρασε από χειρουργείο όπου της αφαίρεσαν τη σπλήνα και το ένα νεφρό. Το παιδί μένει με τους συγγενείς της…»