Να αφήσουμε το βρέφος να κλαίει ή να μην το αφήσουμε; Ιδού η απορία! Ο δρ Richard Ferber προτείνει: Στρατηγική: Οι γονείς θα πρέπει να αντιδρούν στο νυχτερινό κλάμα του μωρού τους σε χρονικά καθορισμένα διαστήματα (5, 10, 15 λεπτά) και να μειώνουν όσο γίνεται περισσότερο τη νυχτερινή αλληλεπίδρασή τους με το βρέφος. Πότε: Μετά τους έξι μήνες. Τι πρέπει να γίνει: Στόχος είναι να μάθει το μωρό να κοιμάται μόνο του. Ο δρ Ferber συμβουλεύει τους γονείς να μην αφήνουν το μωρό τους εντελώς μόνο του αλλά να το καθησυχάζουν κατά διαστήματα δίνοντάς του το μεταβατικό του αντικείμενο, χαϊδεύοντάς το στην πλάτη και λέγοντάς του γλυκά λόγια προτού βγουν από το δωμάτιο. Το πρώτο βράδυ που θα κλάψει το μωρό ο γονιός θα πρέπει να περιμένει πέντε λεπτά προτού εμφανιστεί δίπλα στην κούνια του μωρού, το δεύτερο βράδυ θα πρέπει να περιμένει δέκα λεπτά κ.ο.κ. αυξάνοντας τον χρόνο αναμονής του μωρού για την εμφάνισή του, ώσπου στο τέλος το μωρό θα μάθει να κοιμάται μόνο του. Ωστόσο ο δρ Ferber επισημαίνει ότι η μέθοδος μπορεί να μην ισχύει για όλα τα βρέφη. Η δρ Penelope Leach συμβουλεύει τους γονείς: Στρατηγική: Συμπονετική τακτική σχετικά με το κλάμα του ύπνου, μια που πρεσβεύει ότι, αν οι γονείς αφήσουν το μωρό να κλαίει, αυτό θα αισθανθεί μόνο του νομίζοντας πως το εγκαταλείπουν για πάντα και δεν θα νιώθει ασφάλεια, αίσθημα που ίσως αναβιώσει αργότερα στη ζωή του. Πότε: Γύρω στους εννέα μήνες τα βρέφη θα πρέπει να αποκτήσουν καλές συνήθειες ύπνου, μια που ως τότε δεν είναι δυνατή η εκμάθησή τους. Τι πρέπει να γίνει: Στόχος είναι να βοηθήσουν οι γονείς το βρέφος να νιώσει ότι η ώρα του ύπνου είναι όμορφη και ασφαλής και ότι μπορεί να πάει για ύπνο μόνο του. Ετσι οι γονείς δεν θα πρέπει να το εγκαταλείψουν αμέσως αλλά θα πρέπει να τηρήσουν τα τελετουργικά του βραδινού ύπνου και αν το μωρό κλαίει να μπουν στο δωμάτιό του, να το καθησυχάσουν και μετά να ξαναφύγουν. Ο δρ Τ. Berry Brazelton πρεσβεύει τα ακόλουθα: Στρατηγική: «Με υποστηρικτικό τρόπο αφήστε το βρέφος να κλαίει». Για να τεθεί σε ισχύ αυτό το πρόγραμμα και οι δύο γονείς ή άλλα άτομα που εμπλέκονται στη φροντίδα του βρέφους θα πρέπει να το ενστερνιστούν. Πότε: Εξαρτάται από το μωρό - είτε στους έξι μήνες είτε στα δύο χρόνια. Ο δρ Brazelton προτείνει στους γονείς να εξετάσουν τόσο τα δικά τους όσο και τα κίνητρα του παιδιού τους προτού το ξεκινήσουν. Τι πρέπει να γίνει: Το μωρό δεν θα πρέπει να κοιμάται μετά τις τρεις το μεσημέρι και θα πρέπει να έχει μια θερμή, γεμάτη αγάπη ρουτίνα βραδινού ύπνου, χωρίς όμως ο γονιός να το ταΐζει ή να το κουνάει για να κοιμηθεί. Ο γονιός θα πρέπει να βάλει το βρέφος στο κρεβάτι και να παραμείνει μαζί του παρηγορώντας το και καθησυχάζοντάς το ότι είναι εκεί αλλά ότι θα πρέπει να το πάρει ο ύπνος από μόνο του. Η μητέρα μπορεί να ξυπνήσει το βρέφος προτού κοιμηθεί η ίδια και να το ταΐσει, ώστε να μην την ξυπνήσει αργότερα, αλλά θα πρέπει να είναι προετοιμασμένη ότι θα ξυπνάει περίπου κάθε τέσσερις ώρες στην καλύτερη περίπτωση. Οταν το μωρό αρχίσει να κλαίει, ο γονιός θα πρέπει να το καθησυχάσει γλυκά, χωρίς να του δίνει πολλά ερεθίσματα και το ξυπνήσει πλήρως. Δεν θα πρέπει να σηκώσει το βρέφος από το κρεβάτι ή να αρχίσει να το κουνάει πέρα-δώθε αλλά θα πρέπει να του μιλάει και να το καθησυχάζει. Οταν ο γονιός νιώσει ότι αυτό πάει καλά, δεν θα πρέπει να πλησιάσει το μωρό (σχετικά μεγαλύτερης ηλικίας) αλλά να του δώσει το αρκουδάκι του ή κάτι ανάλογο. Αν συνεχίζεται το κλάμα, ο γονιός θα πρέπει να περιμένει 10-15 λεπτά και να επαναλάβει την ίδια διαδικασία. Ο δρ William Sears προτείνει: Στρατηγική: Οι γονείς θα πρέπει να κοιμούνται με το μωρό ή να υιοθετήσουν άλλες ευαίσθητες τακτικές, γιατί πρεσβεύει ότι το αποτέλεσμα του να αφήνουν οι γονείς το μωρό να κλαίει είναι μια κουρασμένη μητέρα και ένα θυμωμένο βρέφος που τελικά θα εξαντληθεί και θα το πάρει ο ύπνος, αλλά με μεγάλο ψυχικό κόστος για μητέρα και παιδί. Πότε: Από τη βρεφική ηλικία, ώσπου το παιδί να είναι έτοιμο για το δικό του κρεβάτι. Τι πρέπει να γίνει: Μια ιδέα είναι να μοιραστούν οι γονείς το κρεβάτι τους με το μωρό τους, τουλάχιστον τους πρώτους μήνες μετά τη γέννηση. Αν οι γονείς δεν επιθυμούν κάτι τέτοιο, μπορούν να ακολουθήσουν τις άλλες συμβουλές του, όπως: να επισημάνουν τον λόγο για τον οποίο κλαίει το μωρό και να το παρηγορήσουν και να μοιραστούν η μαμά και ο μπαμπάς τις ευθύνες της παρηγοριάς του μωρού. Παρ' όλα αυτά, προτού κανείς υιοθετήσει την οποιαδήποτε τακτική θα πρέπει να σκεφθεί τι του ταιριάζει καλύτερα σαν γονεϊκό στυλ και τι ανταποκρίνεται στις απαιτήσεις και ανάγκες της οικογένειάς του, αφού καμία στρατηγική από μόνη της δεν είναι η καλύτερη.

Διαφορές στον ύπνο των βρεφών και των ενηλίκων

Πέντε λόγοι που τα μωρά έχουν διαφορετικό στυλ ύπνου

1. Διαφορετικό ταμπεραμέντο.
2. Διαφορετική αντοχή στα προσλαμβανόμενα ερεθίσματα.
3. Διαφορετικές μεταβατικές περίοδοι.
4. Διαφορετικές νυχτερινές ανάγκες.
5. Διαφορετικές νυχτερινές απαιτήσεις.