 Στη συνείδηση κάποιων ανθρώπων, ως εικόνα ενός ανθρώπου με αναπηρία, έχει καθιερωθεί η εικόνα ενός μίζερου, εσωστρεφή, αναποφάσιστου, περίεργου, πολλές φορές κακότροπου, εριστικού και τέλος πάντων πολύ διαφορετικού από τα δικά μας "στενά" κοινωνικά πρότυπα. Ναι, οι άνθρωποι αυτοί είναι διαφορετικοί και ξεχωριστοί, όπως ο καθένας μας. Όπως σκέφτονται, όπως αντιδρούν, όπως συμπεριφέρονται. Γιατί αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι, μέσα σε αυτό, που ονομάζουμε "Κοινωνία".
Από την άλλη πάλι πλευρά, μια άλλη μερίδα ανθρώπων, έχοντας υπόψη κάποιο άτομο, με αναπηρία, που έχει διαπρέψει, σε κάποια επιστήμη ή διακριθεί, σε κάποιο άθλημα, έχει την ψευδαίσθηση ότι όλοι οι υπόλοιποι έχουν τις ίδιες, αν όχι και μεγαλύτερες ικανότητες, για κάτι παρόμοιο. Λανθασμένη, λοιπόν η άποψη αυτή και η τάση για ηρωοποίηση. Δεν έχουν όλοι τις ίδιες δυνατότητες, για όλα. Ούτε τους ίδιους στόχους και κίνητρα. Όλοι έχουμε αδυναμίες και τρωτά σημεία στο χαρακτήρα μας, που πρέπει να κατανοούμε και να σεβόμαστε.
Κάθε ανθρώπινη οντότητα είναι μοναδική και ιδιαίτερη. Σε όλους μας, λοιπόν, δίνονται ευκαιρίες να ξεπερνάμε τον εαυτό μας και να τον πηγαίνουμε, κάθε φορά, λίγο παραπέρα. Και φυσικά, αυτό εξαρτάται από τον τρόπο, που ο καθένας μας αντιλαμβάνεται τις ανάγκες του, χρησιμοποιεί το μυαλό του και διαθέτει τον εαυτό του, δημιουργικά προσπερνώντας τα φυσικά του ελαττώματα και μετατρέποντάς τα, σε προτερήματα. Στο χέρι μας είναι να αναδείξουμε τυχόν ταλέντα, που κρύβουμε, μέσα μας, αρκεί να διαθέτουμε θέληση.
Οι άνθρωποι, λοιπόν, με αναπηρία πληρούν όλες εκείνες τις προϋποθέσεις, που τους επιτρέπουν να ζούνε με ποιότητα, αυτοεκτίμηση και να οργανώνουν τον τρόπο ζωής τους, σύμφωνα με την προσωπική τους βούληση και επιθυμία. Εργάζονται, δημιουργούν οικογένεια, κοινωνικό περίγυρο, έχουν άποψη, παίρνουν μέρος, στα κοινά, έχοντας ισχυρή προσωπικότητα και έντονη παρουσία.
Όταν συναντούμε κάποιον άνθρωπο, με πρόβλημα όρασης (τυφλός), στο δρόμο, τον ρωτούμε αν επιθυμεί τη βοήθειά μας. Αν ναι, τότε τον ρωτούμε, πώς θέλει να του τη δώσουμε. Π.χ. προσφέρουμε το μπράτσο μας, για να τον συνοδεύσουμε. Επίσης, όταν μας ζητά κάποια πληροφορία, δεν κάνουμε νοήματα, αντίθετα του εξηγούμε συγκεκριμένα και εμπεριστατωμένα. Π.χ. "θα πας ευθεία και στα πέντε μέτρα θα στρίψεις δεξιά, όπου θα βρεις την τράπεζα".
Σε κάποιον άνθρωπο που έχει κώφωση μιλούμε αργά και καθαρά, ώστε να μπορεί να "διαβάζει" τα χείλη μας και να καταλαβαίνει ό,τι του λέμε, κοιτώντας τον, στα μάτια. Σε αυτήν την περίπτωση, βοηθάνε τα νοήματα και μάλιστα, πολλές φορές, καταλυτικά.
Όταν ένας άνθρωπος, με μειωμένη κινητικότητα, χρειάζεται τη βοήθειά μας, στο δρόμο, του τη δίνουμε απλόχερα και αγόγγυστα, σύμφωνα, με τις οδηγίες του. Είτε τον περνάμε, με προσοχή, από τις διαβάσεις, ακολουθώντας, πάντα, τις ενδείξεις των φωτεινών σηματοδοτών, είτε τον βοηθάμε να ανεβεί / να κατεβεί κάποια σκαλιά. Αν πάλι, κινείται, με αναπηρικό αμαξίδιο, τον διευκολύνουμε να περάσει μια ράμπα ή ένα εμπόδιο.
Τέλος, θα πρέπει τους οδηγούς τυφλών, τις διαβάσεις, τις ράμπες και τα πεζοδρόμια να τα αφήνουμε ελεύθερα, ώστε να διευκολύνονται οι άνθρωποι με αναπηρία, κατά την κίνησή τους, στο δρόμο, με αξιοπρέπεια και ασφάλεια. Κι αυτό θα τους το εξασφαλίσουμε εμείς!! Η στάση ζωής αυτών των ανθρώπων αποτελεί διδαχή, για όλους τους υπόλοιπους. Γιατί το θέμα της αναπηρίας σχετίζεται με συμπεριφορές και όχι με ιδιαιτερότητες. Μας αφορά όλους!!!
Φώτης Μπιμπασης
Ταμίας Δ.Σ. Αθλητικής Ένωσης Τυφλών "Πυρσός"
Μέλος Επιτροπής Κοινωνικής Πολιτικής Α.Π.Θ.
Συντονιστής Επιτροπής Α.Μ.Ε.Α. του ΚΕ.Π.ΚΑ.
kepka.org
|
