Ήρθε ο Λάζαρος ήρθαν τα Βάια
Ήρθε κι ο Υιός της Βηθανίας
Ο αφέντης μας της Μακαρίας
Που ήσουν Λάζαρε, που ήσουν κρυμμένος
Μέσ' τη γη βαθιά χωμένος.

Και το στόμα μου πικρό φαρμάκι
Δώστε μου λίγο νεράκι
Να ξεπλύνω το φαρμάκι
Της καρδιάς και των χειλέων (γενναίων)

Και μη με ρωτάτε πλέον (έχω βάσανα και κλαίω)
Τι είδες Λάζαρε, τι είδες
Εις τον Άδη όπου πήγες;
Είδα φόβους , είδα τρόμους

Είδα βάσανα και πόνους
Και μια δραχμή στη χελιδόνα
Για να ζήσει το χειμώνα
Λαζαρίνα κουκουτίνα

Βάλε αυγό στην καλαθίνα
Να το φάει η Λαζαρίνα
Την ημέρα την Τετάρτη
Κίνησε ο Χριστός για να 'ρθει

Εις την πόλη Βηθανία
Κλαίει η Μάρθα κι η Μαρία
Κλαίγανε τον αδερφό τους
Τον καλό το Λάζαρό τους

Αν ερχόσουνα Χριστέ μας
Δεν θα πέθαιν' ο αδερφός μας
Και ο φίλος ο δικός σας.
Ήρθε ο Λάζαρος, ήρθαν τα Βάια.

Σήμερα μαύρος ουρανός, σήμερα μαύρη μέρα.
Σήμερα όλα θλίβονται και τα βουνά λυπούνται.
Σήμερα έβαλαν βουλή οι άνομοι Οβραίοι.
Οι άνομοι, οι παράνομοι, οι τρισκαταραμένοι.
Για να σταυρώσουν το Χριστό, των πάντων Βασιλέα.
Το Φαραώ παρήγγειλαν να κάνει τρία πιρόνια.
Κι αυτός ο σκυλοφαραώς βάζει και φτιάνει πέντε.
Σύ Φαραέ που τά ‘κανες κάτσε να μας διδάξεις.
Τα δυο βάλτε στα πόδια του, τ' άλλα τα δυο στα χέρια.
Το πέμπτο το φαρμακερό βάλτε το στην καρδιά του.
Να τρέξει αίμα και νερό να πληγωθεί η καρδιά του.
Κι η Παναγιά σαν τ' άκουσε έπεσε και λιγώθη.
Στάμνες νερό την έριχναν, τρία κανάτια μόσχο
Και τρία μυροδόσταμνα, για να της έρθει ο νους της
Και σαν την ήρθε ο λογισμός και σαν την ήρθε ο νους της
Ζητεί μαχαίρι να σφαγεί, φωτιά να πάει να πέσει
Γκρεμό να πάει να γκρεμιστεί για το μοναχογιό της
Η Μάρθα κι η Μαγδαλινή και του Λαζάρου η μάνα
Και του Ιακώβ η αδερφή, οι τέσσερις αντάμα
Πήραν τη στράτα το στρατί, στρατί το μονοπάτι
Το μονοπάτι τ'ς έβγαλε μέσ' του ληστή την πόρτα
Άνοιξε πόρτα του ληστή και πόρτα του Πιλάτου
Κι η πόρτα από το φόβο της ανοίγει μοναχιά της
Κοιτάει δεξιά, κοιτάει ζερβά, κανένα δεν γνωρίζει
Κοιτάει δεξιότερα, βλέπει τον Ιωάννη.
-Γιάννη μου, Γιάννη Πρόδρομε κι εσύ Διδάσκαλέ μου
μην είδες τον ιγιόκα μου και τον Διδάσκαλό σου
Δεν έχω στόμα να στο πω, γλώσσα να σου μιλήσω.
-Βλέπεις εκείνον τον φτωχό, τον παραπονεμένο,
όπου φορεί πουκάμισο στο αίμα βουτηγμένο.
Εκείνος είν' ο γιόκας σου κι εμέ ο Δάσκαλός μου.
Κι η Παναγιά πλησίασε, κρυφά τον εμιλάει
-Δεν μου μιλάς ιγιόκα μου, δεν μου μιλάς παιδί μου.
-Τι να σου πω μανούλα μου, διάφορα δεν έχω.
Όποιος τ' ακούει σώζεται κι όποιος το λέει αγιάζει
Κι όποιος καλά το κράζει, Παράδεισο θα λάβει.

Σημαίνει ο Θος, σημαίνει η γη
σημαίνουν τα ουράνια
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά
το μέγα μοναστήρι
με τετρακόσια σήμαντρα
κι εξήντα δυο καμπάνες.
Κάθε καμπάνα και παπάς
Κάθε παπάς και διάκος.

ή

Σημαίνει ο Θος, σημαίνει η γη,
σημαίνει ο Θος, σημαίνει η γη
σημαίνουν τα ουράνια
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά,
σημαίνει κι η Αγια Σοφιά
το μέγα μοναστήρι
και τα' Άγιο Πνεύμα λάλησε
και τα' Άγιο Πνεύμα λάλησε
‘πό μέσα απ' τον Αη Δήμο
όλα τα εικόνια πάρτε τα
όλα τα εικόνια πάρτε τα
κι όλα χαρτζάνιψέ τα
μόν' το Σταυρό ν' αφήσετε
μόν' το Σταυρό ν' αφήσετε
και τα' Άγιο το Βαγγέλιο.

Χριστός Ανέστη εκ νεκρών,
θανάτω θάνατον πατήσας
και τοις εν τοις μνήμασιν,
ζωήν χαρισάμενος

Ανάστασιν Χριστού θεασάμενοι,
προσκυνήσομεν Άγιον, Κύριον, Ιησούν
τον μόνον αναμάρτητον.
Τον Σταυρόν Σου Χριστέ προσκυνούμεν
και την Αγίαν σου Ανάστασην
υμνούμεν και δοξάζωμεν
Συ γαρ ει ο Θεός ημών,
εκτός Σου άλλον ουκ οίδαμεν,
το όνομά Σου ονομάζομεν.
Δεύτε, πάντες οι πιστοί, προσκυνήσωμεν
την του Χριστού Αγίαν Ανάστασην.
Ιδού γαρ ήλθε δια του Σταυρού
χαρά εν όλω τω κόσμω.
Δια παντός ευλογούντες τον Κύριον,
υμνούμεν την Ανάστασην Αυτού.
Σταυρόν γαρ υπομείνας δι' ημάς,
θανάτω, θάνατον ώλεσεν.

Αναστάς ο Ιησούς από του τάφου καθώς προείπεν,
Έδωκεν ημίν την αιώνιον ζωήν και το μέγα έλεος.