- Ακούς! Τι με νοιάζει πώς με κοίταξε; Με κοιτάει έτσι εδώ και 12 χρόνια αλλά την ανακαίνιση στο σπίτι ακόμα να την κάνει. Και η ζωή έγινε πια γκρίζα και μονότονη. Ξέρεις τι μου χάρισε τα Χριστούγεννα;;; Αυτό το ... πώς το λένε ... για να μετράω την πίεσή μου! Μα καλά, μοιάζω με γριά; Ευτυχώς που δε μου χάρισε καραμέλα. Είναι αγάπη αυτό; Αγάπη; Όχι! Συνήθειο είναι. Απλώς συνήθισε κι έτσι τον βολεύει. Για πια αγάπη μου μιλάς τώρα;
Λέω να πάω σήμερα στο κομμωτήριο. Τι λες; Έτσι μου πηγαίνει; Ή έτσι καλύτερα; Μα τι με νοιάζει τι του αρέσει και τι όχι; Το βασικό είναι να αρέσει σε μένα!
Μετά τη γέννηση της κορούλας τα μόνα πράγματα που βλέπω είναι πάνες, πλυντήριο, κατσαρόλες, σφουγγαρίστρες! Στο τέλος της ημέρας κουράζομαι τόσο πολύ! Για πια παιχνίδια και τραγούδια μου μιλάς τώρα; Έχω κουραστεί πια απ' όλα αυτά τα πιρούνια, μαχαίρια και πιάτα στο νεροχύτη. Αυτός; Μα τι λες τώρα! Ποια βοήθεια;
Πολλές φορές μαλώσαμε. Πόσες φορές του είπα έστω τα σκουπίδια να βγάζει έξω. Και παραπονιέται κιόλας ότι αγοράζω κονσέρβες και τον ταΐζω. Όλα τα κάνω μόνη μου! Μόνη μου!
Κι εσύ μου λες αγάπη! Εμείς τσακωνόμαστε μέρα παρά μέρα. Θα φύγει; Θα τον κλέψει η Μαρία; Χα-χα! Τι είναι; Θησαυρός; Αν θέλει να φύγει ... στο καλό! Δε θα πεθάνω κιόλας. Ανάγκη τον έχω?!
Παρεμπιπτόντως, σου αρέσει η φούστα μου; Αν του αρέσει; Τι με νοιάζει! Εμένα μου αρέσει πάντως!

- Ακούς; Εδώ πριν λίγες μέρες, πο-πο πώς με κοίταξε! Αναπήδησε κάτι μέσα μου. Ξέρεις μια τρυφερότητα με γέμισε. Τόσες αναμνήσεις! Φαντάσου ... μου έφερε μπαστούνι. Το πόδι μου, ξέρεις, πονάει. Ε αυτός μόνος του έφτιαξε το μπαστούνι, με τα χέρια του. “Να, μου λέει, στηρίξου σε αυτό το μπαστούνι, γυναίκα μου”.
Αγαπημένε μου, ακριβέ μου.
Και πώς δεν το καταλάβαινα νωρίτερα, ότι όλες αυτές οι ατέλειες του νοικοκυριού, ξέρεις τώρα, ξεθωριασμένες ταπετσαρίες, βάνες που τρέχουν, όλα είναι λεπτομέρειες. Αυτά δεν είναι βασικά. Τώρα ξυπνάω κάθε μέρα και χαίρομαι. Η ζωή είναι όμορφη. Και τι μεγάλη ευτυχία που είμαστε μαζί. Δίπλα, δίπλα. Ξέρεις τι μου χάρισε προχθές; Χρυσάνθεμα. Το αγαπημένο μου λουλούδι. Πάντα ήξερε να διαλέγει δώρα. Θυμάμαι κάποτε μου χάρισε πιεσόμετρο. Να δεις πόσο χάρηκα. Ακόμα το χρησιμοποιώ. Αυτό θα πει φροντίδα. Και η φροντίδα είναι αγάπη. Αγάπη!
Πες μου αλήθεια. Είμαι ακόμα όμορφη; Ε, άμα ντυθώ λίγο πιο ωραία και φτιαχτώ... καλή είμαι; Τι; Να κάνω δύο πλεξουδάκια; Στο κεφάλι; Καλά τρελή είσαι; Αααα.. πλάκα κάνεις; Έλα, πες μου, λες να του αρέσω ακόμα; Έστω λίγο. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να του αρέσω.
Η κορούλα μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Τώρα τα κάνω όλα μόνη μου. Ε και τι έγινε που δε βγάζει έξω τα σκουπίδια; Δεν είναι αντρική δουλειά αυτή. Έχει ένα σωρό δικές του ασχολίες. Δεν πειράζει. Τα κάνω και μόνη μου.
Ναι, συμβαίνει, τσακωνόμαστε. Αλλά γίνεται οικογένεια χωρίς διαφωνίες; Μόνο οι αχάριστοι σηκώνονται και φεύγουν. Εγώ απλώς περιμένω να ηρεμήσουν τα πράγματα και πάω να συμφιλιωθώ. Όχι, καλέ! Όχι επειδή φοβάμαι ότι θα με παρατήσει για τη Μαρίκα. Όχι. Ίσως και να χαιρόμουν που ο δικός μου στα γεράματα ερωτεύτηκε, κι ότι νιώθει όμορφα. Αλλά ας το κάνει μετά αυτό. Όταν πεθάνω. Αφού τον χρειάζομαι. Το ξέρεις ότι τον χρειάζομαι.
Να φορέσω κοντή φούστα?! Μα τι είναι αυτά που λες; Τρελάθηκες; Αααα... πάλι πλάκα κάνεις!

Θα ζούνε μέσα σου σε διάφορες περιόδους της ζωής σου. Μαθήτρια δημοτικού, τριαντάρα κυρία και γοητευτική γιαγιά. Η κάθε μία τους θα έρθει στην ώρα της και θα σου φέρει – αφέλεια και αγνότητα, η άλλη – σκεπτικισμό και κούραση, η τρίτη – σοφία και ευγνωμοσύνη. Ποτέ δε θα συναντηθούν και ποτέ δε θα συγκρουστούν. Κι αυτό είναι δίκαιο. Αφού στην πραγματικότητα, θα ενοχλούν η μια την άλλη με τη συμπεριφορά τους : αυτοί οι τρεις χαρακτήρες, τρεις εποχές, τρεις ηλικίες μιας γυναίκας!