| - Ακούς; Με κοίταξε! Το καταλαβαίνεις; Με κοίταξε! Ναι, ναι. Με κοίταξε διαφορετικά, όχι όπως πάντα. Κι ακόμα μου χάρισε μια καραμέλα σε πολύ όμορφο περιτύλιγμα! Κι όταν την άνοιξα μέσα είχε ένα χαρτάκι που έγραφε “Αγάπη είναι...”. Σίγουρα μ' αγαπάει! Τι λες; Πως να φτιάξω τα μαλλιά μου σήμερα; Να τα πιάσω κοτσίδα ή δύο κοτσίδες; Ή μήπως να τα αφήσω κάτω για να του αρέσω ακόμα περισσότερο; Κάποτε, όταν μεγαλώσουμε, θα τον παντρευτώ και θα έχουμε μια κόρη που θα μοιάζει με την Barbie μου. Θα φοράει τέτοια όμορφα ρουχαλάκια, θα της φτιάχνω τα μαλλιά και θα τραγουδάμε και θα παίζουμε μαζί. Εγώ θα φτιάχνω γλυκά, δε θα αγοράζουμε από το ζαχαροπλαστείο γιατί η μαμά λέει πώς βάζουν βλαβερά πράγματα μέσα. Ποτέ δε θα κουραστώ να πλένω τα πιάτα και ποτέ δε θα μαλώνουμε για το ποιος θα βγάλει έξω τα σκουπίδια. Θα τα κάνω όλα εγώ. Ποτέ δε θα μαλώνουμε. Κι αν μαλώσουμε θα τρελαθώ. Αν φύγει από μένα και πάει στην Μαρία, ξέρεις εκείνη από το Γ2, θα πεθάνω. Τι πρέπει να κάνω για να μην πάει σ' εκείνη; Τι λες; Ωραία φουστίτσα φοράω; Βλέπεις έχει και φιόγκο από πίσω. Είμαι όμορφη; Θα ξετρελαθεί μαζί μου; * * * - Ακούς! Τι με νοιάζει πώς με κοίταξε; Με κοιτάει έτσι εδώ και 12 χρόνια αλλά την ανακαίνιση στο σπίτι ακόμα να την κάνει. Και η ζωή έγινε πια γκρίζα και μονότονη. Ξέρεις τι μου χάρισε τα Χριστούγεννα;;; Αυτό το ... πώς το λένε ... για να μετράω την πίεσή μου! Μα καλά, μοιάζω με γριά; Ευτυχώς που δε μου χάρισε καραμέλα. Είναι αγάπη αυτό; Αγάπη; Όχι! Συνήθειο είναι. Απλώς συνήθισε κι έτσι τον βολεύει. Για πια αγάπη μου μιλάς τώρα; Λέω να πάω σήμερα στο κομμωτήριο. Τι λες; Έτσι μου πηγαίνει; Ή έτσι καλύτερα; Μα τι με νοιάζει τι του αρέσει και τι όχι; Το βασικό είναι να αρέσει σε μένα! Μετά τη γέννηση της κορούλας τα μόνα πράγματα που βλέπω είναι πάνες, πλυντήριο, κατσαρόλες, σφουγγαρίστρες! Στο τέλος της ημέρας κουράζομαι τόσο πολύ! Για πια παιχνίδια και τραγούδια μου μιλάς τώρα; Έχω κουραστεί πια απ' όλα αυτά τα πιρούνια, μαχαίρια και πιάτα στο νεροχύτη. Αυτός; Μα τι λες τώρα! Ποια βοήθεια; Πολλές φορές μαλώσαμε. Πόσες φορές του είπα έστω τα σκουπίδια να βγάζει έξω. Και παραπονιέται κιόλας ότι αγοράζω κονσέρβες και τον ταΐζω. Όλα τα κάνω μόνη μου! Μόνη μου! Κι εσύ μου λες αγάπη! Εμείς τσακωνόμαστε μέρα παρά μέρα. Θα φύγει; Θα τον κλέψει η Μαρία; Χα-χα! Τι είναι; Θησαυρός; Αν θέλει να φύγει ... στο καλό! Δε θα πεθάνω κιόλας. Ανάγκη τον έχω?! Παρεμπιπτόντως, σου αρέσει η φούστα μου; Αν του αρέσει; Τι με νοιάζει! Εμένα μου αρέσει πάντως! * * * - Ακούς; Εδώ πριν λίγες μέρες, πο-πο πώς με κοίταξε! Αναπήδησε κάτι μέσα μου. Ξέρεις μια τρυφερότητα με γέμισε. Τόσες αναμνήσεις! Φαντάσου ... μου έφερε μπαστούνι. Το πόδι μου, ξέρεις, πονάει. Ε αυτός μόνος του έφτιαξε το μπαστούνι, με τα χέρια του. “Να, μου λέει, στηρίξου σε αυτό το μπαστούνι, γυναίκα μου”. Αγαπημένε μου, ακριβέ μου. Και πώς δεν το καταλάβαινα νωρίτερα, ότι όλες αυτές οι ατέλειες του νοικοκυριού, ξέρεις τώρα, ξεθωριασμένες ταπετσαρίες, βάνες που τρέχουν, όλα είναι λεπτομέρειες. Αυτά δεν είναι βασικά. Τώρα ξυπνάω κάθε μέρα και χαίρομαι. Η ζωή είναι όμορφη. Και τι μεγάλη ευτυχία που είμαστε μαζί. Δίπλα, δίπλα. Ξέρεις τι μου χάρισε προχθές; Χρυσάνθεμα. Το αγαπημένο μου λουλούδι. Πάντα ήξερε να διαλέγει δώρα. Θυμάμαι κάποτε μου χάρισε πιεσόμετρο. Να δεις πόσο χάρηκα. Ακόμα το χρησιμοποιώ. Αυτό θα πει φροντίδα. Και η φροντίδα είναι αγάπη. Αγάπη! Πες μου αλήθεια. Είμαι ακόμα όμορφη; Ε, άμα ντυθώ λίγο πιο ωραία και φτιαχτώ... καλή είμαι; Τι; Να κάνω δύο πλεξουδάκια; Στο κεφάλι; Καλά τρελή είσαι; Αααα.. πλάκα κάνεις; Έλα, πες μου, λες να του αρέσω ακόμα; Έστω λίγο. Είναι πολύ σημαντικό για μένα να του αρέσω. Η κορούλα μεγάλωσε, παντρεύτηκε. Τώρα τα κάνω όλα μόνη μου. Ε και τι έγινε που δε βγάζει έξω τα σκουπίδια; Δεν είναι αντρική δουλειά αυτή. Έχει ένα σωρό δικές του ασχολίες. Δεν πειράζει. Τα κάνω και μόνη μου. Ναι, συμβαίνει, τσακωνόμαστε. Αλλά γίνεται οικογένεια χωρίς διαφωνίες; Μόνο οι αχάριστοι σηκώνονται και φεύγουν. Εγώ απλώς περιμένω να ηρεμήσουν τα πράγματα και πάω να συμφιλιωθώ. Όχι, καλέ! Όχι επειδή φοβάμαι ότι θα με παρατήσει για τη Μαρίκα. Όχι. Ίσως και να χαιρόμουν που ο δικός μου στα γεράματα ερωτεύτηκε, κι ότι νιώθει όμορφα. Αλλά ας το κάνει μετά αυτό. Όταν πεθάνω. Αφού τον χρειάζομαι. Το ξέρεις ότι τον χρειάζομαι. Να φορέσω κοντή φούστα?! Μα τι είναι αυτά που λες; Τρελάθηκες; Αααα... πάλι πλάκα κάνεις! Θα ζούνε μέσα σου σε διάφορες περιόδους της ζωής σου. Μαθήτρια δημοτικού, τριαντάρα κυρία και γοητευτική γιαγιά. Η κάθε μία τους θα έρθει στην ώρα της και θα σου φέρει – αφέλεια και αγνότητα, η άλλη – σκεπτικισμό και κούραση, η τρίτη – σοφία και ευγνωμοσύνη. Ποτέ δε θα συναντηθούν και ποτέ δε θα συγκρουστούν. Κι αυτό είναι δίκαιο. Αφού στην πραγματικότητα, θα ενοχλούν η μια την άλλη με τη συμπεριφορά τους : αυτοί οι τρεις χαρακτήρες, τρεις εποχές, τρεις ηλικίες μιας γυναίκας! © Woman-Life
|